روزی زرتشت بر سنگ صافی در شیب تند دره ی کوهستانی نشسته بود و به آفتابی که هوای سحرانگیز کوهستان را گرم میکرد چشم دوخته بود.دست گرمی پشت سردش را لمس کرد و او را از گودالهای ژرف افکار بیرون کشید.
برگشت و به صاحب دست خیره شد
نگاهش را به چشمان او انداخت و تهوعی در دهانش یافت،حسرتی وجودش را شکافت و خود را مقهور و مغلوب پیشگوی بدنام دید.چشمها میگفت که آری او همکار زشت ترین انسان است.او از آنجا آمده بود که زرتشت آنجا را در رویای اش مولودگاه ابر انسان میدانست.با غمی در گلو و تهوعی در دهان گفت : چه میخواهی ؟
صاحب دست،صاحب چشم گفت : از آینده آمده ام.خود را در بحثی شکست خورده یافتم.خواست قدرت مرا به سوی تو کشانید تا از تو بپرسم و با پتک استدلال دلیل را بر رقیب بکوبم.تا این شهوت خاموش شود
زرتشت به زمین افتاد و دست بر سرش نهاد فریادی به بلندای فریاد زشت ترین انسان کشید،اشک از چشمانش فرو ریخت و بغضی که سالها آن را افشا نکرده بود را بر این بیگانه فاش ساخت.
صاحب دست،صاحب چشم که تشنه مصرف بود غم زرتشت را دست مایه مصرف کرد.او که تنها صاحب بود و مصرف کردن میدانست.
زرتشت اندکی به خود پیچید و کم کم از جا برخاست، به آن صاحب کسر شده و تک ساحتی که برده مصرف بود بدون نگاه کردن گفت:
تو مرا نشناختی،تو آموزه ای از من نداری،تو لفظم را گرفتی و معنایم را فرو گذاشتی،تو شاگرد من نیستی چرا که بر مرز من ایستادی و شاگرد آن است که مرز های استاد را توسعه دهد و تو حتی مرزهای مرا هم ندیدی که بخواهی آنها را توسعه دهی.بی نوا من از تفاوت ارزش ها و ارزش گذاری ها گفتم تا شتر نباشید که بار ارزش های دیگران را بکشید و حال ارزشی که من بر حقیقت جویی عصر و زمانم زدم با خودت به مولودگاه ابر انسانی بردی ؟ تا چون شتری ارزش من را به دوش بکشی و جانت را انکار کنی؟ آن واقعیت غم زده را برداشتی و چه چیزهایی را انکار نکردی؟
خوشا زیستن پیش رتیلان کینه ورز و جامه سیاه پوشان و زشت ترین انسان تا تو همعصر ابرانسان.
چنین گفت زرتشت و در دوری جستن از معاصر ابرانسان راه دره را پیش گرفت با دلی غمناک و تهوعی پیش رونده و یادی که از پیشگو انباشته شده بود.
زرتشت ,مصرف ,انسان ,ارزش ,صاحب ,تهوعی ,ترین انسان منبع
درباره این سایت